Met een achtergrond als portretschilder en realistisch tekenaar beheers ik verschillende technieken. Jarenlange lessen van mijn grote voorbeeld Herman Smorenburg hebben mij geleerd om goed te kijken en de fijnschilder technieken eigen te maken. Veel oefening heeft ervoor gezorgd dat ik met vlugge en trefzekere hand kan maken wat ik voor ogen heb.
Iedere dag ontdek ik nieuwe uitdagingen en vind ik manieren om steeds een stap dichter bij mijn ideaal te komen. Op mijn veertiende kreeg ik van mijn vader mijn eerste olieverf setje en schilderde ik foto’s van popsterren na. Daarna volgde een periode van vaasjes en potjes, op zoek naar de essentie van het uiterlijk van iets. Wanneer is iets wat het is? Wat maakt een glazen potje anders dan een stenen potje. Een spiegeling is geen glans en en een slagschaduw ziet er niet uit als een eigen schaduw. Hoe zet ik dat geloofwaardig op het doek?
Obsessief schilderde ik het ene na het andere flesje, als eten en drinken moest ik verder. Na een worsteling die eeuwen leek te duren ging ik lessen volgen bij Herman, hij leerde mij stofuitdrukking, hoe een enkele stip of streep op precies de juiste plaats alles kon veranderen, hoe ik een beeld verbeeldingskracht kon geven. Ik leerde portretschilderen en had daarmee de ultieme vorm gevonden om verder te komen. Huid, glans, stof en haar, karakter en ziel, voor een goed portret moet alles kloppen. Wat in het klein kon moest groter, meer, vaker. Ik maakte de eerste muurschilderingen in de keuken van mijn eerste huis. De opdrachten kwamen binnen en Kunstmixx was geboren.
Een mix van alles wat ik leuk vind om te doen, van alles wat op mijn pad komt en waar ik een uitdaging in zie. Letters en potloodtekeningen kwamen terug en ik kon een oude liefde weer volop aandacht geven. Ik kreeg opdrachten om te kalligraferen en letterkunst op krijtborden te maken. De mix in mijn werk die ik nu heb is voor mij perfect. Iedere opdracht is anders, in juni 2018 bestaat Kunstmixx 10 jaar en ik heb me nog geen dag verveeld.